Przymierzem w Piśmie Świętym nazywa się uroczyste porozumienie osiągnięte w drodze negocjacji lub przedstawione w jednostronny sposób, w którym umawiające się strony poprzez wzajemne obietnice, żądania i zobowiązania nawiązują stałe, ściśle określone stosunki (jako przykład można przytoczyć przymierze małżeńskie, Malachiasza 2:14).
Kiedy Bóg zawierał przymierze ze Swoim stworzeniem, On sam ustalał warunki, jak to zostało pokazane w przymierzu z Noe i wszelkim żywym stworzeniem (1 Mojżeszowa 9:9). Kiedy Adam i Ewa naruszyli warunki przymierza (patrz 1 Mojżeszowa 3:6), Bóg ich nie zniszczył, ale objawił im Swoje przymierze łaski, obiecał posłać Zbawiciela (1 Mojżeszowa 3:15). Podstawą Bożego przymierza są Jego obietnica jak to nastąpiło z Jego przymierzem z Abrahamem. Bóg wezwał Abrahama, aby udał się do ziemi, którą On chce jemu dać i obiecał jemu błogosławić i przez niego wszystkim narodom ziemi (1 Mojżeszowa 12:1-3). Abrahama wysłuchał Bożego wezwania dlatego, że uwierzył w Boże obietnice; mianowicie ta wiara w obietnice była poczytywana mu za sprawiedliwość (1 Mojżeszowa 15:6, Rzymian 4:18-22). Boże przymierze z Izraelem na Synaju przyjęło formę typowej starożytnej umowy o zwierzchnictwie t.j. przymierza, w którym wasalny książę lub naród w jednostronnej formie składał przysięgę wierności najwyższemu władcy. Chociaż przymierze synajskie wymagało uległości Bożemu zakonowi pod groźbą przekleństwa, ono było kontynuowane przez przymierze łaski (2 Mojżeszowa 3:15, 5 Mojżeszowa 7:7-8, 9:5-6). Bóg dał Swoje przykazania dla narodu, który wykupił i na który nałożył Swoje prawo (2 Mojżeszowa 19:4, 20:2). Obietnica Bożego przymierza zostało wzmocniona symbolicznymi pierwowzorami zawartymi w zakonie Mojżeszowym. Niezdolność Izraelitów do zachowania Bożego przymierza ujawniła potrzebę nowego odkupienia w nowym przymierzu, żeby naród Boży stał się zaiste Jego narodem, a Bóg ich Bogiem (Jeremiasza 31:31-34, 32:38-40, 1 Mojżeszowa 17:7, 2 Mojżeszowa 6:7, 29:45-46, 3 Mojżeszowa 11:44-45, 26:12).
Boże przymierze z Izraelem zostało przygotowaniem do pojawienia się Samego Boga w osobie Jego Syna, aby wypełnić wszystkie Jego obietnice i aby urzeczywistnić to, co było wyrażone symbolicznie w zakonie (2 Mojżeszowa 40:10, Malachiasza 3:1, Jana 1:14, Hebrajczyków 7-10). Jezus Chrystus, Pośrednik Nowego Przymierza ofiarował Siebie jako prawdziwą ostateczną ofiarę za grzech. On doskonale wypełnił zakon i jak drugi Adam (druga głowa rodzaju ludzkiego i jego przedstawiciel przed Bogiem) został dziedzicem (wraz ze wszystkimi wierzącymi w Niego) wszystkich przedstawionych w przymierzu błogosławieństw łaski, pokoju i społeczności w Bogiem w odmienionym przez Niego wszechświecie. Symboliczne i tymczasowe warunki istniejące dla przekazania tych błogosławieństw były pełną realizacją tego do czego one służyły jako znak.
Jak tłumaczy się w Hebrajczyków 7-10 przez Chrystusa Bóg wprowadził w życie lepszy wariant Swojego wiecznego przymierza z grzesznikami (Hebrajczyków 13:20) – z lepszymi obietnicami (Hebrajczyków 8:6) opierających się na lepszej ofierze (Hebrajczyków 9:23) złożonej przez lepszego arcykapłana w lepszej świątyni (Hebrajczyków 7:26-8:6). To nowe przymierze lepiej nam gwarantuje czego nie mogło wyrazić poprzednie przymierze, nadzieję na wieczną chwałę z Bogiem w lepszej t. j. niebieskim kraju (Hebrajczyków 11:16, 40).
Wypełnienie wiecznego przymierza przez Chrystusa otworzyło poganom drzwi wiary. Dawniej wyrażenie „potomstwo Abrahama” odnosiło się do określonej wspólnoty, z którą Bóg zawarło Swoje przymierze, w Chrystusie otrzymało ono nową treść. Nowym „potomstwem Abrahama” stali się poganie i Żydzi, połączeni poprzez wiarę z Chrystusem (Galacjan 3:26-29) i żaden człowiek stojący poza Chrystusem nie może znajdować się w przymierzu z Bogiem (Rzymian 4:9-17, 11:13-24).
Celem wszystkich Bożych działań związanych z przymierzem pozostaje jak zawsze było zebranie i oświecenie „ludu przymierza” ze wszystkich plemion, ludów, narodów i języków (Objawienie 7:9), które pewnego razu staną się dziedzicami Nowego Jeruzalem w odnowionym świecie (Objawienie 21:1-2). Tu relacje przymierza znajdą swoje swoje wypełnienie „a oni będą ludem Jego, a sam Bóg będzie z nimi (Objawienie 21:3). Do tego celu Bóg obecnie kieruje bieg historii.
Ramy przymierza zawierają w sobie całą sferę Bożej łaski, którą On objawił według Swojej woli. Chrystus kontynuuje Swoją niebiańską służbę stając się Pośrednikiem Nowego Przymierza (Hebrajczyków 12:24). Zbawienie jest to zbawienie obiecane w przymierzu. Usprawiedliwienie i usynowienie, odrodzenie i oświecenie to jest łaska obiecana w przymierzu. Wybranie to wybranie przez Boga członków wspólnoty, z którymi On zawarł przymierze. (…) Boży zakon to zakon przymierza i jego przestrzeganie jest prawdziwym wyrażeniem wdzięczności i miłości przymierza i wierności naszemu Bogu, z którym znajdujemy się w relacji przymierza. Wstępując w przymierze z Bogiem w odpowiedzi na Jego wstąpienie w przymierze z nami, wszyscy wierzący przechodzą konieczne uświęcenie (…). Rozumienie przymierza łaski pomaga nam poprawnie oceniać wszystkie cuda Bożej odkupieńczej miłości.
Tłumaczenie z Nowaja Żenewskaja Uczebnaja Biblija