W Liście do Rzymian Paweł przekonuje, że cała ludzkość w swojej naturze jest winna i znajduje się pod władzą grzechu i śmierci i nie może uniknąć Bożego gniewu (Rzymian 1:18-19, 3:9, 19). Przyczynę tego Paweł dostrzega w grzechu jednego człowieka, Adama, którego scharakteryzował jako naszego wspólnego praojca (Dzieje 17:26, Rzymian 5:12-14, 1 Koryntian 15:22). Słowa apostoła znajdują potwierdzenie w wyjaśnieniu historii zapisanej w 1 Księdze Mojżeszowej (rozdział 3) zawierającej opowiadanie o upadku w grzech, pierwotnym odejściu człowieka od Boga, od pobożności do grzechu i zguby. Główne momenty tej historii są widoczne przez pryzmat wyjaśnienia Pawła.
- Bóg stworzył człowieka jako przedstawiciela całego jego potomstwa, tak jak później uczynił Jezusa Chrystusa przedstawicielem wszystkich wybranych Bożych (Rzymian 5:15-19, 8:29, 30, 9:22-26). Działalność obu przedstawicieli pociągała za sobą konsekwencje dla wszystkich, których reprezentowali i przynosili im w pierwszym rzędzie smutek a w drugim dobro. To jest ustanowione przez Boga prawo zgodnie, z którym Adam mógł określić los swoich potomków (…).
- Bóg dał pierwszemu człowiekowi wszystkie warunki do szczęśliwego życia i obiecał, że takie położenie zostanie zachowane dla niego i jego potomków jeśli on zaświadczy o swojej wierności przede wszystkim poprzez posłuszeństwo, że nie będzie jeść owoców z drzewa nazwanego drzewem poznania dobra i zła (1 Mojżeszowa 2:17). Główne pytanie zawiera się w tym, czy Adam chciał, żeby Bóg sam wyjaśnił jemu co jest dobrem a co złem, albo postara się sam zadecydować ignorując to co powiedział Bóg.
- Adam nakłoniony przez Ewę, którą skusił wąż (zamaskowany szatan, 2 Koryntian 11:3, 14, Objawienie 12:9) obraził Boga poprzez to, że zjadał zakazany owoc. W rezultacie tego, po pierwsze to nastawienie bezbożnego samowywyższania się poprzez, które Adam popełnił swój grzech stało się nieodłączną częścią jego charakteru i przeszło na niego i jego potomków (1 Mojżeszowa 6:5, Rzymian 3:9-20). Po drugie, w Adamie i Ewie pojawiło się poczucie nieczystości i winy zmuszające ich do wstydu i strachu przed Bogiem (…). Po trzecie, oni popadli pod przekleństwo i stali się uczestnikami cierpień i śmierci, zostali wygnani z Edenu. Jednak w tym samym czasie Bóg zaczął objawiać im Swoje zbawienne miłosierdzie: On uczynił dla nich ubranie ze skóry, żeby przykryć ich nagość i obiecał, że potomek kobiety zmiażdży głowę węża. Tak Bóg zapowiedział Chrystusa.
W 1 Księdze Mojżeszowej Adam poprzez rodowód jest powiązany z patriarchami, a przez nich z resztą ludzkości, tak że czyni to jego prawdziwym uczestnikiem historycznego procesu w jakim znajdowali się Abraham, Izaak, Jakub. Wszystkie główne postacie 1 Księgi Mojżeszowej po Adamie z wyjątkiem Józefa przedstawione zostały jako grzesznicy, winni takich lub innych przewinień, ale Józef także był śmiertelnikiem i jego śmierć została opisana podobnie jak śmierć niemal każdego z bohaterów opowiadań (1 Mojżeszowa 50:22-26). Stwierdzenie Pawła: „w Adamie wszyscy umierają” (1 Koryntian 15:22) otwarcie wyraża to co jest zrozumiałe w 1 Księdze Mojżeszowej.
Można słusznie stwierdzić, że opowiadanie o upadku w grzech daje nam przekonywujące wyjaśnienie zepsucia ludzkiej natury. (…).
Tłumaczenie z Nowaja Żenewskaja Uczebnaja Biblija.